America’s America’s Cup. Drugi dzień finału Puchar Ameryki. Wiatr pozwolił tylko na jeden wyścig! ETNZ wygrał i prowadzi 3 do 0…

Pierwszy dzień finału 37, America’s Cup zakończył się podwójnym zwycięstwem obrońców trofeum Emirates Team New Zealand. Brytyjczycy tylko w drugim wyścigu potrafili mocno naciskać rywali i nawet wyszli na prowadzenie w pierwszym kursie z wiatrem. Niestety „Taihoro” szybko powiększał przewagę na „Britannią” i Kiwi mijali metę 41 sekund, a następnie 27 sekund przed INEOS Britannia.

Tekst: Waldemar Heflich
Zdjęcia: materiały prasowe 37. America’s Cup/ ETNZ

Brytyjczycy w 173-letniej historii Pucharu Ameryki nigdy go nie zdobyli, ale przez ponad 100 lat to właśnie oni nadawali ton walce o żeglarskiego Świętego Grala. Rywalizację przerywały jedynie wojny światowe! America’s Cup zawsze był okazją do zaprezentowania osiągnięć najlepszych stoczni jachtowych i konstruktorów oraz udziału najwybitniejszych żeglarzy.

W 1903 roku odbył się niezwykle ciekawy pojedynek o Puchar Ameryki. Brały w nim udział legendarne jachty, stworzone przez najwybitniejszych konstruktorów i stocznie tamtych lat. Obrońcą trofeum został „Reliance”, kuter gaflowy należący do Charlesa Olivera Iselina, skonstruowany przez Nathanaela Greene Herreshoffa i zbudowany w jego stoczni Herreshoff Manufacturing Company w Bristol na Rhode Island. Doskonałym jachtem i niezwykle sprawną załogą dowodził najlepszy wówczas sternik amerykański Charles Barr. Pretendentem był brytyjski „Shamrock III” sir. Thomasa Liptona, skonstruowany przez Williama Fife’a Jr. i zbudowany w stoczni William Denny&Bros. Skiperem brytyjskiej załogi był Robert Wringe. Po dość ciekawych pojedynkach, trzy do zera wygrali Amerykanie i Puchar Ameryki pozostał w gablocie New York Yacht Club. Była to kolejna udana obrona żeglarskiego, Świętego Grala. Nowojorczycy byli w posiadaniu Puchar Ameryki aż 132 lata! Ponieważ w Europie wybuchła Pierwsza Wojna Światowa, rywalizację o America’s Cup wstrzymano aż do 1920 roku…

Niedzielne wyścigi planowano rozegrać przy wschodnim wietrze wiejącym z szybkością 8-12w i wschodniej fali o wysokości 0,7m. Komisja regatowa ustawiła trasę E, bokiem znakami zawietrznymi i linią startu, do plaż przy Port Olimpic i Placa de Mar. To najgorsze z możliwych dla widzów usytuowanie trasy wyścigu. Na całe szczęście można oglądać wyścigi na wielkim telebimach ustawionych przy plażach i w wiosce regatowej.

AC Finals Match 3 INEOS Britannia GBR vs Emirates Team New Zealand NZL

Lewy hals: ⁠ GBR Ben Ainslie, Dylan Fletcher, Blenddyn Mon i Leigh MacMillan Prawy hals: NZL Peter Burling, Nathan Outterigde, Blair Tuke i Andy Malloney

Lidar pokazywał wiatr 9-11w, prawa strona trasy była korzystniejsza. Animacja pokazywała optymalny kurs do nawietrznego znaku – najpierw prawy hals w lewą stronę, a następnie długi lewy hals i na zakończenie prawym na layline i do znaku nr. 1. Jak będzie wyglądało to w praktyce?! ETNZ wpływał prawym halsem. INEOS jak zawsze wykonał zwrot i cyrkulację. Nowozelandczycy spróbowali skutecznie złapać INEOS, Brytyjczycy na lewym halsie ledwo ustąpili drogi Kiwi i dostali karę (prawy-lewy)! Było bardzo blisko! Jachty wystartowały czysto, a ETNZ wykonał od razu zwrot na lewy hals i popłynął w prawą stronę. Ainslie wykonał karę po starcie i przewaga ETNZ wynosiła już ok. 50m. Trwał zacięty pojedynek do górnego znaku! Na kolejnych crossach „Taihoro” był ponad 50m przed dziobem „Britannii”. Kiwi zmuszali Brytyjczyków do żeglowania w lewą stronę. Po prawej było zdecydowanie więcej wiatru. Na znaku nr. 1 pierwszy był ETNZ z przewagą 19 sekund. Ponownie rysował się nam scenariusz z poprzednich wyścigów, w którym zwycięzca pierwszej halsówki, kontroluje wyścig i pierwszy mija linie mety! Na kursie z wiatrem ETNZ miał już ponad 150m przewagi. Sędziowie przesunęli zawietrzny znak skracając trasę do 1,5 mili. Na znaku nr. 2 ETNZ był 27 sekund przed INEOS. Drugi kurs na wiatr to nieustanne wysiłki Ainslie i Fletchera, aby zniwelować stratę. Burling i Outterigde kontrolowali przebieg walki. Sędziowie po raz kolejny skrócili trasę do 1,4 mili. Na kolejnym crossie przewaga ETNZ wynosiła już ponad 200m. Na znaku nr. 3 mieli 32 sekund przewagi. Okrążali znak z prędkością 38w. Na kursie z wiatrem Brytyjczycy nie byli w stanie odrobić straconego dystansu. Kiwi doskonale prowadzili jacht i taktycznie rozgrywali perfekcyjny wyścig meczowy. Przewaga ETNZ urosła do 340m. Na znaku nr. 4 wynosiła 33 sekundy. Ostatnia halsówka nie przyniosła zmiany prowadzenia. Ainslie i Fletcher żeglowali dobrze, ale cały czas za rufą Nowozelandczyków! ETNZ miał przewagę ponad 340m. Na kolejnych crossach Brytyjczycy nie zbliżali się do rywali. Komentujący wyścig Nowozelandczyk Peter Lester (nawigator i taktyk na KZ1 Big Boat „New Zealand” podczas AC w 1988 roku) zwrócił uwagę, że po każdym zwrocie „Taihoro” zdecydowanie szybciej osiąga większą prędkość w porównaniu z „Britannią”. Peter wie co mówi, bo to dla niego 11-ty Puchar Ameryki w roli żeglarza i komentatora tv! Na znaku nr. 5 ETNZ miał 43 sekundy przewagi. Finiszowy kurs z wiatrem do mety był odcinkiem, na którym przewaga Kiwi urosła do ponad 700m. Nowozelandczycy cały czas pilnowali prawej strony i to było kluczem do sukcesu. Na linii mety wyprzedzili rywali o 52 sekundy, po 27 minutach i 6 sekundach wyścigu. Stan meczu 3 do 0 dla Emirates Team New Zealand…

Po tym wyścigu wiatr ustał zupełnie i zdecydowano się przełożyć czwarty wyścig na poniedziałek…